Şeker Portakalı: Ağla Sevgili Yurdum

Nesnelere inanır küçük Zeze. Kümes hayvanat bahçesidir, tavuklar panter. En iyi dostu şeker portakalı ağacıdır. Onun “Minguinho’su. Dalında sallanırken Tom Mix’tir. Bulutlarla konuşur, rüzgarla dertleşir. Zeze Brezilya’lı bir “gecekondu” çocuğu. Ama o Altındağ’da, Mamak’ta…Gerçekleri bilmek ister istemez kirletir insanı, suç ortağı eder sessizliği, borçlandırır. Bilgiyle kirlenmiş insan huysuzdur. Saflığını arar, delicesine. Saflık, yani çocukluk. Yani “yarım düzine portakal ağacı”nı “amazon ormanı” sanmak. Daha önce kitap okurken hiç ağlamadım. Ama bu kez gözyaşlarım defalarca portakal ağacının yaprağından toprağa düştü…  (26 Ağustos 1997)